Den ville gjengen

Opptak frå NRK2 s første dagar, då Lars Gudmestad heldt gimmicky innleiingar til filmane, gjerne i samarbeid med Dag Tufte. Denne gongen sit dei på bar i cowboyklede, sjølsagt. Dei har på seg tøysete kostyme medan dei seier det alle som seier noko om Peckinpah sine filmar seier, så eg tenkte nokre lausrivne observasjonar kunne vere vel så moro og endå meir respektlaust andsynes både klassikaren og fortolkarane:

1. Det er mykje blodsprut i filmen, men ikkje så mykje mindre tung symbolikk.
2. Munnspelet kunne ført tankane til Toots Thielmans eller Sigmund Groven, om ikkje det hadde vore for Bent Fabricius-Bjerre. Harmonikaen i Wild Bunch er spelt på same måte som Reodorbluesen i Flåklypa
3. Om nihilismen og den drøye valden er den europeiske westernfilmens gåve til den amerikanske, er overspelet kanskje ein inspirasjon frå dubbinga av spaghettiwesterns? Eg plar like Edmond O'Brien, men her er han klingande malm og ei ringande bjølle. Og han er ikkje åleine.
4. Forresten er opningsscena innmari portentous. Eg tenkjer C'era una volta il west men med fleire ungar og meir symbolbruk.
   
5. Det er ikkje uvanleg å lese denne (eller andre Peckinpahfilmar) som elegiar over menn som har overlevd seg sjøl. Ein studiekamerat (Monica Iren Dale, kor er du no?) hadde nokre innspel til ei utanrikspolitisk lesing som nok kunne ha mykje for seg.
   

Dette biletet viser nokre meksikanske geriljakrigarar som har skaffa seg ein bil. I tillegg til denne helvetesmaskina har dei tyske våpenekspertar og med tid og stunder ei mitraljøse. Øvst i høgre hjørne ser ein NRK TO sin logo frå den tida då slagordet deira var Ung og tung.